Ik zit in mijn spreekkamer met om mij heen dingen die ik belangrijk vind om uit te dragen in de patiëntzorg (en de zelfzorg). Denk aan schilderijen of uitspraken aan de muur, attributen die ik gebruik om uitleg kracht bij te zetten en planten voor de aankleding. De secretaresse heeft de afspraak ingepland met de patiënt en zij heeft online de vragenlijsten voor haar klaargezet. Ze heeft patiënt ook geholpen, toen ze er niet uitkwam met het onlinesysteem. Ik waardeer de secretaresse enorm, ze is echt de lijm van de afdeling die denkt aan verjaardagen, pensioen, geboortes en andere verbindende momenten. Haar kamer is ook de plek is waar iedere dag een gevulde snoeppot staat.



Mijn patiënt kan direct na de intake starten met de behandeling, er is geen wachttijd. Ze profiteert volop van GGZ inGeest doordat ik gelijk bij aanvang intensief kan behandelen. In het begin van de behandeling doe ik standaard één huisbezoek om beter te begrijpen van waaruit de patiënt haar herstel moet inzetten. Met mijn mede-behandelaren, die verspreid zijn over verschillende locaties, heb ik regelmatig contact. Mijn collega spreekt de patiënt samen met haar partner, waardoor niet alleen de patiënt zich kan richten op de behandeling, maar er ook aandacht is voor het gezin.



Door de continue evaluaties, gekwantificeerd met vragenlijsten, hebben we goed zicht op de verbetering. De patiënt was niet goed in staat om emoties te voelen, creatieve therapie en psychomotore therapie hebben haar enorm geholpen. De patiënt zit al langere tijd in de ziektewet. Ze vindt het lastig dat ze een beperkte rol heeft in de maatschappij. Ik vraag een collega om met haar te zoeken naar een goede daginvulling, zodat ze enerzijds kan oefenen met haar ‘nieuwe’ gedrag, anderzijds ook een maatschappelijke invulling heeft. Al met al heeft dit ervoor gezorgd dat zes maanden na de intake de behandeling wordt afgerond.



Vervolgens heb ik nog twee keer een nazorggesprek met de patiënt op onze nazorgpoli. Die vinden standaard plaats na zes maanden en na één jaar. De nazorggesprekken geven de patiënt houvast en maken de afronding van de therapie minder spannend voor haar.



Na afloop van mijn patiëntzorg ga ik op bezoek bij de huisartspraktijk. Eén keer per twee weken draai ik daar een middag spreekuur. Zo leer ik de verwijzers kennen, hoor ik waar ze tegenaan lopen en adviseer ik hen als ze ergens mee worstelen. De huisartsspreekuren zijn onderdeel van mijn werk. En ook bij andere organisaties kom ik geregeld over de vloer, soms alleen voor een kop koffie. Iemand die je kent, waarmee je koffie hebt gedronken, die durf je eerder om hulp te vragen, die bel je makkelijker, daar plan je warme overdrachten mee en kun je vragen om te leren van zijn of haar expertise. Samen koffie drinken geeft een belangrijke impuls aan de samenwerking. Met als gevolg dat we ook bij complexe patiënten altijd verbetering zien.



Zo gaat het in mijn wereld waar alles kan. Intussen, in de echte wereld, werken we daar hard naartoe. En zijn er gelukkig volop omstandigheden waar ik blij mee ben en die erop wijzen dat we kunnen slagen.



- Ilja, psychiater