Als verpleegkundige-in-opleiding-tot-specialist ben ik goed in netwerken, verbinden en tijdig signaleren dat het sociaal domein betrokken moet worden, ook rekening houdend met wachtlijsten. Dit valt onder herstelgericht werken met aandacht voor persoonlijk en maatschappelijk herstel. Hoe dit beter kan is door minder op eilandjes en meer samen te gaan werken.
Ik begrijp de beweging dus heel goed – versterking van de regionale samenwerking met partners in andere domeinen. Maar de weg ernaartoe kent hobbels. Ten eerste kom ik nog geregeld tegen dat het niet gaat om ‘versterken’ maar om ‘verkennen’. Veel teams zijn niet eens op de hoogte van het sociaal domein in hun regio. Dit is een onwijs gemis en beperking in de behandeling. Daarnaast geven gemeenten aan dat het sociaal domein nog niet zo is ingericht dat je volledig een beroep op hen kunt doen. Pas wanneer dit geregeld is, kunnen wij meer samenwerken.
Die samenwerking is cruciaal. Wat ik elk jaar in een nieuw team doe, is elke partij waarmee we te maken krijgen uitnodigen voor deskundigheidsbevordering. Zo’n sessie verbreedt kennis, maakt de lijnen korter en er komen altijd leerzame casussen ter sprake.
Wat ik verder zou willen om het doel van de cliënt dichterbij te brengen? Ik zou willen dat als ik als medewerker niside open, dat dan meteen duidelijk is dat we staan voor herstel. Dat je allemaal tegels ziet die onder herstel vallen: klinisch herstel, netwerk, empowerment, lotgenotencontact, WRAP, ED, destigmatisering, diversiteit, shared decision making, Yücel, HOI, leefstijl enzovoorts. En dat je via zo’n tegel op tips en adviezen komt. En cliënten zouden op Minddistrict via zulke tegels in contact moeten kunnen komen met de sterrolhouders die hun meer kunnen vertellen daarover of ze zouden zich gelijk moeten kunnen opgeven. En er zou een lijst moeten staan van ED’s waarmee ze in contact kunnen komen en een lijst van aanbod in het sociaal domein. En filmpjes waarin uitgelegd wordt wat bijdraagt aan herstel en welke regie zij daarin hebben.
Ik zou ernaar streven dat de cliënt veeeeel meer aan het werk gaat, de regie pakt en dat behandelaren gericht zijn op klinisch herstel en coachen van persoonlijk en maatschappelijk herstel, met onze samenwerkingspartners.
Verder? Het signaleringsplan/preventieplan/terugvalpreventieplan moet één naam krijgen en zo actief en concreet mogelijk opgesteld worden. Ik zie te vaak mensen die nog nooit van het plan hebben gehoord of het niet gebruiken of het vergeten en dan vervolgens weer in zorg komen. Zonde! Door een concreet signaleringsplan op te stellen en de cliënt de ruimte te geven dit in te zetten, is hij veel beter bewapend wanneer hij uit de zorg gaat.
En ik zou de lijnen met de huisartsen en POH’s korter maken, consultatieve momenten inplannen, maandelijks of per kwartaal een (digitale) inloop organiseren. Elkaar versterken en hen dus ook informeren over het preventieplan. Zodat ook zij dit met cliënten kunnen inzetten. En de huisarts en POH betrekken in leefstijlcoaching. Wat is er mogelijk en wie doet wat?
Datagedreven behandelen – ook dat zou ik meer opppaken. Dus misschien een team inzetten dat mensen voor intake benadert voor de ROM, wanneer cliënten het niet zelf invullen, zodat wanneer behandeling start, de behandelaar meer informatie heeft. Ik bedoel niet dat we het van cliënten overnemen, maar de cliënt helpen het zelf te doen.
En ervaringsdeskundigheid!!!! Dat is echt een must. Ik pleit ervoor dat in elk team een ervarinsgdeskundige betrokken is. Hoe kunnen we goede zorg leveren zonder hun betrokkenheid? Er zijn zoveel studie gedaan naar de meerwaarde hiervan. Hoe kan het dat wij daarin achterblijven? De ED kan de lijnen warm en kort houden en de cliënt ondersteunen waar nodig. In elk team moet dus minstens acht uur ED komen. Deze betrekken bij MDO’s, inzetten bij vastlopende casussen, inzetten voor de brug naar het sociaal domein. Ik zou de cliënt niet alleen ergens naartoe willen verwijzen, maar ook de gelegenheid hebben mee te gaan wanneer de drempel te hoog is, of de andere partij naar ons laten komen. De ED zou diy goed kunnen oppakken.
Minimaliseren van de eilandjes, dat noemde ik al. Elke locatie, elk team heeft ideeën en start dan iets op. Vindt het wiel opnieuw uit. Zonde! Als we de tegels via Inside gebruiken, de tegels die ik heb geschetst, dan kunnen we elkaar vinden en de krachten bundelen. Hiermee zetten we thema’s en veranderingen veel groter en steviger neer en daar heeft de hele organisatie wat aan.
Ik zou medewerkers twee uur projecttijd per week geven, mits ze ook actief bezig zijn met een project. Beloningen hieraan koppelen, bijvoorbeeld een extra vakantiedag, een etentje voor het team of iets dergelijks, afhankelijk van het project.
Ik zou inzetten op werkplezier en teambuilding. We draven maar door en hebben nauwelijks plezier of ontspanning meer in het werk. We zouden een groter budget voor een teamuitje moeten krijgen. Nu krijgen we het uitje deels vergoed en betalen we het deels uit eigen zak (25 euro p.p.). Dit zou niet mogen. Tevredenheid bij werknemers leidt tot minder verzuim en goed werk. En geef de manager de taak de kwaliteiten van de werknemers te verzamelen en de krachten te bundelen. Spoor ze aan om zich bezig te houden met ontwikkeling en projecten.
En dan moeten we digitalisering normaliseren. Digitaliseren is efficiënter werken en draagt bij aan overzichtelijker en toegankelijker zorg. Maar volgens mij heb ik dat al genoemd bij Inside en Minddistrict. Wat daar nog bij kan komen is Virtual-Realitytherapie. Werkt voor alle gebieden. Of een online EMDR-account. Wij gebruiken met vier collega’s het account van iemand die niet meer bij ons werkt. Het zou fijn zijn als behandelingsmiddelen toegankelijker worden. En zo heb ik nog een heleboel meer ideeën. Maar ik laat het voor nu hierbij.
- Monica, verpleegkundige in opleiding tot specialist
