Communicatief is er vaak disbalans in behandelingen tussen behandelaar en cliënt. Vanuit mijn eigen ervaring met mentale problemen in de familie ben ik hier erg gevoelig voor. Een voorbeeld van disbalans in onze communicatie met een cliënt is bijvoorbeeld het zorgafstemmingsgesprek, waarbij vaak veel verschillende behandelaren rond één cliënt verzameld zijn. Door deze veelheid van behandelaren kruipt de cliënt zelf vaak weg. Vaak wordt dit niet gezien en bespreekbaar gemaakt, terwijl je dit gewoon kunt vragen: Wat heb jij nodig om je veilig te voelen in dit soort gesprekken en in de behandeling? Ik check altijd bij een cliënt wat hij of zij wil. Ik vind het ook belangrijk dat je als behandelaar je eigen agenda kunt loslaten in dienst van de behoefte van de cliënt. In ons elektronisch patiëntendossier staat zoveel wat we moeten, daardoor krijg je de neiging om zaken er doorheen te jassen. De registratie vraagt zoveel, waardoor je het risico loopt je cliënt kwijt te raken. Ik denk dat het belangrijk is om minder doelen te stellen in een behandeling, waardoor je ruimte maakt voor meer kwaliteit en echt ruimte schept voor de cliënt zelf. Less is more.
Ik voel mij als verpleegkundig specialist en behandelaar erg afgerekend op mijn productie door mijn organisatie. Het lijkt bijna dat werkzaamheden anders dan productie nauwelijks meer gezien worden als werk. Ik denk dat het goed is om die productiedruk te durven loslaten en tijd en ruimte te creëren om aan te sluiten bij anderen en netwerken uit te breiden. Het vraagt lef om tijd en ruimte hiervoor te pakken. Ik vind het erg belangrijk om binnen en buiten de organisatie elkaar te vinden en te leren kennen. Zelf heb ik samen met een collega bij het zorgkantoor een subsidie aangevraagd voor een innovatieproject in de basisGGZ. Dit zou meer gefaciliteerd en gestimuleerd moeten worden. Geef meer regie aan behandelaren. Betrek cliënten. Wees creatief met verdelen van geld. Ik roep op om creatiever te zijn, meer lef te tonen en minder te miereneuken.
Ik zou elk jaar sowieso het hele afdelingsbudget willen verdelen door met behandelaren en cliënten gezamenlijk een jaarplan te maken voor onze poli. Naasten en cliënten kun je veel meer betrekken. Nodig hen uit om mee te denken over het aanbod van onze poli. Ook zou ik veel meer met cliënten willen kijken hoe je de wijk ‘gebruikt’, bijvoorbeeld door meer met ze naar buiten te gaan.
Verder moet ons EPD echt kleiner. Administratie is nu te belastend en tijdrovend. Alles wat overbodig is in de administratie schrappen of slimmer organiseren. En maak de omgeving waarin we werken prettiger, richt de ruimtes in op een warme manier, minder zakelijk. Ons werk gaat over contact maken in een prettige sfeer, niet in een klinische ruimte waar nog geen plant te vinden is.
Mijn wens is om instellingsbreed de behandeling meer op maat van cliënten te kunnen aanbieden door de cliënt voor de vorm te laten kiezen. Voor de één is dit lichaamsgericht werken buiten in het park, in een sportzaal of in een soort massage-wellnessruimte. Voor een anders is dat achter de computer door middel van eHealth. We doen nu te veel one size fits all. Het model van FACT is misschien wel het mooiste: veel verschillende disciplines, meer gericht om mogelijkheden van cliënten, outreachend voor degene die het huis niet uit durft, op kantoor voor hen die dat wel kunnen. De poliklinieken zouden ook volgens dit model kunnen werken.
- Erik, verpleegkundig specialist
