Mijn eerste gevoel bij jullie visie is vooral twijfel en scepticisme. Mijn ervaring met ggz, zeker als het gaat om 'complexe' problematiek, is dat het ellenlang wachten is op overwerkte therapeuten die niet goed luisteren. Ook is er vaak geen ruimte voor persoonlijke input, zo snel mogelijk het traject doorlopen lijkt het doel te zijn. Ook al ben ik blij dat GGZ inGeest lijkt te willen veranderen en verbeteren, er is simpelweg zoveel gebeurd dat ik wel hoop op het beste maar voorbereid ben op het slechtste. 



Ik denk dat er met mij veel gedesillusioneerde personen zijn wier vertrouwen gewonnen moet worden. Dat kúnnen mensen met complexe problematiek, zeker zij die eerder te maken hebben gehad met de ggz, niet meer zomaar te pas en te onpas geven. Ik denk dat dat de grootste barrière wordt: het vertrouwen van patiënten herstellen in dat ze wél geholpen kunnen worden en niet gebroken en onredbaar zijn.



Het is zaak dat er wordt samengewerkt met ervaringsdeskundigen, mensen die het allemaal van de patiëntenkant hebben meegemaakt. Ook is het belangrijk dat advies wordt ingewilligd bij belangenorganisaties als het COC, Bi+ Nederland, Nederlandse OrganisatieAseksualiteit (NOA), TNN, maar ook met Vluchtelingenwerk Nederland en het Leger Des Heils. Een intersectionele blik en de erkenning dat marginalisatie noodzakelijkerwijs ook psychische problemen in de hand werkt. 



Ik hoor wekelijks van peers die hun psycholoog moeten uitleggen wat hun seksualiteit of genderidentiteit inhoudt en hun van alles moeten bijleren. Dit is niet de taak van een patiënt, maar zaak dat een psycholoog zichzelf inleest. Ook maak ik me zorgen over hoezeer aseksualiteit als probleem wordt gezien dat genezen moet worden. Het NOA speelt hierin een hele belangrijke rol in de samenwerking.



- Tális, filosoof en kunstenaar