Ik werk als psychiater in het Flexible Assertive Community Treatment team (FACT) en daar werken we al jaren samen met anderen. Het team waarin ik werk is een multidisciplinair team. Dat is nodig omdat bij veel van onze cliënten naast de psychische problematiek ook andere problematiek speelt, zoals schulden en middelengebruik. Wij proberen zoveel mogelijk samen met de cliënten en de direct betrokkenen te werken, maar dat is bij sommigen mensen best lastig omdat er vrijwel geen netwerk meer is. Veel van de mensen uit dat netwerk zijn al afgehaakt. Maar dan heb je soms nog wel de woningbouwvereniging, de buren en de wijkagent waar wij contact mee kunnen hebben. Bijvoorbeeld als iemand erg veel overlast geeft dan kun je, over en weer en zonder meteen de privacy te schenden, checken of de cliënten in beeld is.



Het kunnen overleggen is ook noodzakelijk, omdat het werk zich afspeelt op het snijvlak van de psychiatrie en het sociaal domein. De gemeente Amstelveen heeft een sociaal team waarin een collega van GGZ inGeest gedetacheerd is, die als een soort intermediair functioneert.



In een ideale wereld zou wat mij betreft de cliënt bij de overleggen met bijvoorbeeld de woningbouw en de wijkagent zitten. Dat gebeurt nu soms al, maar meestal gaan die overleggen buiten de cliënt om. Vaak wil een cliënt niets van ons weten, of niets van de politie. Idealiter zit je samen en vraag je de cliënt wat deze nodig heeft, en wat wij daarin kunnen betekenen. Zo voorkom je ook dat partijen naar elkaar gaan wijzen, zo van ‘Het is toch jullie cliënt?’. Door de verwachtingen te managen kun je nog beter met elkaar samenwerken.



Iedereen is met goede bedoelingen bezig, maar toch wel een beetje op zijn eigen manier. Meer samen zorgt voor het gevoel dat we het samen proberen op te lossen. Ik mis wel eens dat het als een gezamenlijk probleem wordt gezien, al komt het ook wel voor dat er in een casus een soort gedeelde wanhoop is. Ook dan is het het helpend dat dan iedereen dat gevoel deelt.



Ik vind het belangrijk om laagdrempelig en makkelijk bereikbaar te zijn. Ik ben een verbinder, iedereen kan altijd met mij kan overleggen. Daar komt bij dat ik het niet moeilijk vind om te zeggen dat ik iets niet weet. De problematiek is zodanig dat ik als psychiater niet altijd zomaar een oplossing heb. In een overleg is het waardevol om te zeggen: ‘Wij hebben ook niet de wijsheid in pacht, maar willen graag overleggen'.



- Jan Jaap, psychiater