Pas op mijn 36ste kwam ik in aanraking met de ggz, omdat ik gevoelig bleek voor manische episodes. Ik werkte jarenlang in de reclamebranche, als accountmanager, toen voor de zoveelste keer mijn contract niet werd verlengd. Rond die tijd was dat heel ‘normaal’ in deze branche. Vlak nadat ik dat had gehoord, werd ik gedwongen op een groot klantenevent aanwezig te zijn en doen alsof ik nog gewoon voor het bedrijf ‘werkte’. Ik vond dit zo onrechtvaardig en onmenselijk dat ik twee nachten niet kon slapen. Dit resulteerde in een psychose. Ik werd gedwongen opgenomen. Ik kreeg medicatie, waardoor ik binnen anderhalve week alweer naar huis kon. Bij thuiskomst werd ik gemonitord door hulpverleners die aan huis kwamen, de manie bleef aan en als logisch gevolg werd ik daarna depressief. Alles verdween onder mijn voeten, de baan waarvoor ik zo hard werkte en opeens kreeg ik het ‘stempel’ bipolair. ‘Welkom bij de elitegroep’, zei iemand. Binnen een half jaar begon ik weer in de branche te werken, dit keer als account director. Toen ook dit contract afliep door budget redenen, besloot ik er definitief uit te stappen.
Ik ben mij gaan focussen op vrijwilligerswerk via de Vrijwilligerscentrale Amsterdam. Vandaaruit kwam ik terecht bij SCIP van de Regenboog Groep, een mooie instelling die zich inzet voor mensen met een psychische kwetsbaarheid. De teamleider, Dini Glas, wees mij op ervaringsdeskundigheid. Ik heb daar inmiddels twee opleidingen in gedaan. Daarnaast verzorgde ik de publiciteit voor het Amsterdams Netwerk Ervaringskennis. Dini vroeg me: ‘Is een cliëntenraad niet iets voor jou?’ Ik had er eigenlijk niet van gehoord. Waarop ik bij GGZ inGeest solliciteerde en werd aangenomen. Mijn beweegredenen? Heel helder, ik wil opkomen voor cliënten. Daarbij pleit ik al jaren voor meer inzet van ervaringsdeskundigen. Dat is iets waar GGZ inGeest zich nog steeds te weinig voor doet.
Ik heb de visie van GGZ inGeest gelezen. Ik ben een voorstander van samenwerking met partijen in het sociale domein. De behandelaar zou die opties tijdens of tegen het eind van de behandeling moeten aanreiken, de cliënt zou een fysieke kaart moeten krijgen van alle herstelgerichte activiteiten in zijn of haar omgeving. Daarmee bereik je iemand direct, in plaats van dat de cliënt moet zoeken in de wirwar die online te vinden is. Toen ik uit de kliniek kwam, was ik verloren. Wel kwam ik iedere week keurig bij mijn hulpverlener op bezoek. Ik kreeg geen aanreikingen voor activiteiten, behalve dan van de ‘eigen’ organisatie. Mijn behandelaar was niet op de hoogte van de hoeveelheid andere activiteiten in de stad, zoals ‘De brouwerij’, SCIP of Amsterdams Netwerk Ervaringsdeskundigheid. Als jij je niet lekker voelt heb je natuurlijk weinig energie om op zoek te gaan naar activiteiten die bij jou passen. Of plekken waar je lotgenoten kunt ontmoeten. Dat is ook een zeer belangrijke pijler waar te weinig aandacht aan besteed wordt. Pas op het moment dat je met iemand spreekt die ‘hetzelfde’ als jij ervaart, begint je herstelproces. Keer op keer streef ik naar meer inzet van ervaringsdeskundigheid. Het wordt tijd dat de zorgverzekeraars dit ook gaan inzien. Want zeg nu zelf, niet alles valt uit een boekje te leren. Ik spreek daarom de directie dringend aan om hier meer aandacht en geld aan te besteden. Natuurlijk wil GGZ inGeest haar beleid uitbesteden aan het sociaal domein, maar doe dan ook iets aan de inzet van ervaringsdeskundigheid en lotgenotengroepen. En, nee, een goede ervaringsdeskundige heeft echt geen hbo-diploma nodig. Iets wat in deze maatschappij nogal overschat wordt. Het leven leert. En met name op dit gebied.
Het is belangrijk om nazorg te bieden. Denk daarbij aan activiteiten waar mensen persoonlijk van genieten en vooral van leren. Ieder mens is anders en heeft zijn eigen interesses. Denk aan fotografie, film, musea, tekenen, schilderen, yoga, wandelgroepen, bootcamplessen of het schrijven van je eigen herstelverhaal. Daag mensen uit om in zijn of haar straatje weer voldoening in het leven te vinden. Mijns inziens ontbreekt het op dit moment aan nazorg. Na je ‘ontslag’ ben je blijkbaar overgeleverd aan het sociaal domein. Zorg er dan ook voor dat alle instellingen in beeld komen en niet alleen de eigen organisatie. Dit alles is heel simpel en met minimale kosten op te lossen. Ik denk namelijk altijd vrij praktisch.
- Roos, lid cliëntenraad
