Ik werk al bijna 36 jaar in Bennebroek, nu op locatie Westerpoort. Ik ben er als 16-jarige begonnen met een weekendbaantje in het Praethuys, een soort kantine voor cliënten. Mijn tante werkte op deze locatie, zo kwam ik er binnen. De cliënten hier hebben een ernstige psychiatrische aandoening. Het contact was direct bijzonder. Daarom ben ik de opleiding tot activiteitenbegeleider gaan doen. Mijn zaterdagbaantje en vakantiewerk leidden tot mijn vaste baan – twee dagen nadat ik mijn diploma had behaald, ging ik er in dienst.



Ik kan dus terugkijken op een paar decennia in de ggz, ik heb de druk op de zorg zien toenemen. Daarbij is zeker in het afgelopen jaar veel personeel weggegaan. Ik denk dat een aantal mensen zich enorm heeft verkeken op onze doelgroep. Wij hebben hier cliënten die nergens anders terecht kunnen. Dat is niet altijd makkelijk. Het is dan ook belangrijk dat we gesteund worden. Het nieuwe management is gelukkig erg betrokken. We hebben elke ochtend stipoverleg met bijna alle mensen die op de locatie zijn. Want iedereen die hier werkt, van schoonmaker tot aan psychiater, werkt voor de cliënten. We worden allemaal gezien als belangrijk.



Ik doe op de locatie de dagbesteding. Daarnaast proberen we mensen naar werk buiten de locatie te leiden. Nauwe samenwerking met externe partijen is belangrijk om te voorkomen dat cliënten buiten de locatie een terugval krijgen. Oog hebben voor wat iemand nodig heeft in zijn herstel en daarbij de plek vinden waar die persoon tot bloei kan komen, daar gaat het om. Als je vraagt wat ervoor nodig is om dit waar te maken, dan zeg ik: tijd en ruimte. Nu doet mijn collega trajectbegeleiding in haar eentje, activiteitenbegeleiding doen we met z’n tweeën, sommige dingen kunnen nu gewoon niet. We hebben meer personeel nodig.



En dan raken we aan de kern: de ggz heeft een slecht imago. Of geen imago. Mijn zoon zat op het MBO, richting Welzijn. Daar werd gevraagd: wie is bekend met psychiatrie? Van de tachtig leerlingen steken er twee hun hand op, waaronder dus mijn zoon. En als mensen de ggz niet kennen, weten ze ook niet hoe bijzonder het werk is, hoe veel bijzondere mensen je hier tegenkomt. Ik denk dat we de deur open moeten zetten voor mensen die niet direct de ervaring of opleiding voor de ggz hebben, maar hier wel betekenisvol werk kunnen doen. Zoals ik deed op 16-jarige leeftijd.



- Janine, activiteitenbegeleider